Waarom ik bij Mama Kelly wil wonen

Ik wil niet bij zomaar een mama Kelly wonen natuurlijk, ik sta al wel even op eigen benen. Ik heb het over één specifieke “mama” oftewel restaurant, met name Mama Kelly in Den Haag. Ik heb zeker tien keer tegen mijn architectenlief gezegd “make me a house like this”. Echt waar, ik wil er wonen. De industriële inrichting is helemaal mijn ding. Kijk je mee?

De laatste zondag van september stapten mijn vriend en ik ’s ochtends de auto in voor een twee uur durende rit naar Den Haag. Een stad bij de noorderburen waarvan we al een tijdje zeggen dat we er eens naar toe willen. Die zondag was het dus eindelijk zo ver. Wat we allemaal deden, daarover lees je later nog. Maar hier volgt een lofzang over het heerlijke restaurant waar we onze dag in de stad en in een beweging door ook ons weekend afsloten.

Waar ligt het?

Op het eind van de dag reden we naar het industrieterrein van de Caballerofabriek. Mij deed het geen belletje rinkelen als Belgische 80/90s kid maar de caballero is een Mexicaanse cowboy. Natuurlijk maakten ze geen cowboys in deze fabriek maar wel sigaretten die de caballero als logo hadden op hun pakjes, en die in de jaren zestig, de populairste sigaret was in Nederland. Naast de fabriek lag het ketelhuis, waarin de fabriek werd aangestuurd. Hierin is nu het restaurant Mama Kelly gelegen en de oude ketels en de sporen van de geschiedenis van het pand zijn goed zichtbaar gelaten. Gelegen naast het water op het fabrieksterrein en dus niet midden in de stad. Je moet er dus écht naar toe gaan, je loopt er niet zomaar langs. We liepen dus binnen zonder reservatie en hadden geluk: er was nog een tafeltje voor 2 vrij van een reservatie die afgezegd had. Een tip: reserveer dus tijdig een tafel! (Dat kan trouwens ook online)

De prachtige inrichting en het gebouw

Meteen als we aankomen, zie ik het al. Dit is een plek voor mij. Fijn terras, mooi lettertype in het logo en een bijna volledig glazen wand (we liepen binnen langs de schuifdeur aan de zijkant van het gebouw, oeps). We krijgen een tafeltje toegewezen, vlakbij de zwarte, open keuken. Ik zie de industriële buizen van het keukenontwerp matchen bij de opbouwverlichting en ook mijn liefde voor betonnen vloeren en een ruwe wandbekleding wordt hier gevoed. Een lichtbak aan de muur. Een meterslange tafel geeft plaats aan een grote vriendengroep en wij zitten op respectievelijk een comfy stoel en leren zetel. Mijn oog valt op een klein apart zithoekje in een houten constructie in de vorm van een huis (mijn pinterest staat zowat vol met zulke huis-in-een-huis dingen). En dan. Loop ik verder naar de bar. Waar ik omver geblazen wordt door een grote zwarte industriële bar vol koperen accenten. Plots zie ik de aparte eethoek en valt mijn oog op een prachtige muurschildering van een stoer wijf, op zijn Vlaams, en het schitterende neonlogo dat Mama Kelly roept. De oude buizen en ketels hangen waar ze ooit geplaatst zijn. Beton, koper, matzwart, dubbelhoge ruimtes, nog meer beton, veel glas en licht, industrielook, de lichtbakken, het huisje-in-een-huis. Ik ben verliefd. Schat, maak mij zo’n huis! Ik wil hier wonen…

Wat eet je er en wat kost het je?

De menukaart is relatief beperkt. Zoals ze het zelf zeggen: kip, kreeft, een steak of een vegetarische risotto. Dat is het zo wat. Zet er nog wat appetizers en desserts bij en je hebt een beeld van de menukaart. Ik vind het zelf altijd een goed teken als restaurants hun menukaart beperkt houden: zo is de kans groter dat je verse producten op je bord krijgt. We zien de kippetjes draaien op het spit en ze worden regelmatig aangevuld, dus dat zit wel goed. Ik kies voor een steak (geen verrassing voor de mensen die me kennen) en mijn vriend voor een halve kip op oosterse wijze. We smullen ons bord helemaal leeg: heerlijk sappig vlees, een kleine salade en lekkere frietjes erbij. Als ik dan toch één ding moet zeggen dat ik anders zou doen, dan zou ik bij een restaurant als deze, dat een zekere klasse en hipheid uitstraalt, een gratis amuse/appetizer geven. Zo iets kleins waardoor je bezoekers iets hebben van “he, wat een fijn begin van de avond.” Want het eind van de avond, namelijk je rekening, die is ook best fijn. We betalen voor twee hoofdgerechten, een glas wijn en een fles water vijftig euro én we krijgen een leuke krabbel bij op de rekening “bedankt voor jullie bezoek aan Mama Kelly”. Nee Mama Kelly, jij bent bedankt!

Nu ik erover denk, is het niet de eerste mama die mijn hart gestolen heeft. Uiteraard buiten mijn eigenste lieve mama, ben ik ook helemaal weg van deze Mama Kelly maar ook Mama Shelter heeft voor altijd een plaatsje in mijn designer/reizigershartje.

Wil je geen post missen? Volg me dan op facebook, twitter en bloglovin! Ben je minder van de woorden en meer van de foto’s? Ook op instagram ben ik actief.